Rozdział 11.

Obudziły mnie poranne promienie słońca przedzierające się przez zasłony. Przetarłam oczy i odwróciłam się na plecy. Spojrzałam na zegarek. 11:00.
- Dzień dobry. – usłyszałam zachrypnięty głos obok mnie.
Liam.
- Hej. – odparłam niemrawo.
Chłopak podparł swój ciężar na łokciu i odgarnął  kosmyk moich włosów opadający na czoło. Spojrzałam na niego i posłałam słaby uśmiech.
- Jak się czujesz? – zapytał zatroskany.
- W porządku. – skłamałam.
Nadal męczyła mnie sprawa z Drew. Powinnam była zauważyć. Ale ze mnie idiotka.
- Nie zadręczaj się, Mo. – odparł czytając mi w myślach. Jak on do cholery to zrobił?
- Ale to prawda. Mogłam to zauważyć. – zakryłam twarz dłońmi.
Momentalnie zabrał je i przyłożył do swoich ust. Przyjemny dreszcz przebiegł przez moje ciało.
- To nie twoja wina.
- Ale… - nie dokończyłam, bo przerwał mi delikatnym całusem w usta.
Spojrzał mi w oczy i uśmiechnął się, ukazując szereg białych zębów.
- Jakie plany na dziś? – zapytał zmieniając temat.
- Nie mam planów. – oznajmiłam.
- To w takim razie, może porobimy coś razem?
- Chętnie, ale nie jesteś dziś zajęty?
- Wywiad o 13. – powiedział patrząc na zegar.
Poleżeliśmy jeszcze chwilę, po czym wstaliśmy. Liam pojechał do chłopaków, a ja weszłam pod prysznic. Po 10 minutach siedziałam już na łóżku. Sięgnęłam po telefon.

Do: Drew
Gdzie jesteś?

Nie musiałam długo czekać na odpowiedź.

Od: Drew
U koleżanki. Byłam na imprezie. (:

Do: Drew
Jak ty możesz imprezować w takiej chwili? O której będziesz? x.

Od: Drew
Za 15 minut jestem. I Już się tak nie denerwuj. Wszystko jest okay. xx.

Nie odpisałam. Ona chyba nie rozumie powagi sytuacji. Wszystko się psuje, a ona imprezuje? To niedorzeczne. Liam ma rację. Nie mogę ciągle się zadręczać. Muszę się od stresować.
Złapałam za książkę i przeczytałam kilka rozdziałów. Nagle do moich uszu dobiegł dźwięk otwieranych drzwi.
- Siemka! – uśmiechnięta Drew opadła na swoje łóżko.
- Cześć. – odparłam sucho.
- Ciągle się gniewasz? – zapytała wzdychając lekceważąco.
- Drew! – wrzasnęłam. Koniec tego. – Nie rozumiesz co się dzieje?! Ty jesteś uzależniona!
- Nie jestem! – odszczekała się.
- Jesteś! Z tym jest tak, że bierzesz raz i to już zostaje! Wiesz, jak ciężko się z tego wyplątać? - krzyczałam bez opamiętania.
- Dam radę! Przestań się drzeć!
- Dobra. – odpowiedziałam z udawanym spokojem. – Wiesz, co? Nie umiem cię zrozumieć.
- Co? – zapytała zdezorientowana.
- Nie czujesz się dziwnie z tym, że ja się zamartwiam, nie wiem co robić, żeby ci pomóc, a ty imprezujesz? Nie jest ci głupio? Bo mi by było. – wyrzuciłam z siebie.
- Ja po prostu nie dramatyzuje, Mo. – odparła prosto.
- Dramatyzuje? Nie, ja się cholernie o ciebie martwię. My, się o ciebie martwimy. – poprawiłam
- „My”?
- Tak, Liam był tu na noc. Nie wiemy co robić. – wyjaśniłam.
- On wie?! – wrzasnęła.
- A jak myślisz? Wykorzystałaś go do zarobienia kasy. Chyba powinien o tym wiedzieć. – rzuciłam ignorując jej podniesiony ton głosu.
- Masz rację. – przyznała. – Przepraszam. Nie chciałam, żebyście się denerwowali. – spuściła głowę.
Naszą rozmowę przerwał sygnał SMS dochodzący z mojego telefonu.

Od: Liam
Co powiesz na kino? xx.

Do: Liam
Pewnie! :) x.

Od: Liam
Bądź gotowa za godzinkę.

Do: Liam
Dobrze. xx.

Drew zauważyła, że szczerzę się do ekranu mojego telefonu.
- Co to za uśmiech? – zapytała posyłając mi kuksańca w bok.
- Jaki? – odwróciłam głowę, próbując ukryć moje rumieńce.
- Oj no, daj spokój. – zaczęła. – Znam cię, przecież. – dodała
- Ugh.. dobra! – jęknęłam. – Idę za godzinę do kina.
- Sama? – uniosła jedną brew i uśmiechnęła się przebiegle.
- Z Liamem. – wymamrotałam cicho.
- Awww!! – wrzasnęła. – Co zakładasz?
- Nie wiem. – sapnęłam.
Bez słowa pociągnęła mnie do szafy. Stanęłam za nią i przyglądałam się jej poczynaniom. Wyrzuciła wszystko z półek i wieszaków. Zaczęła podnosić każdy ciuch po kolei i przerzucać przez ramię. Raz po raz jakaś koszulka, czy spodnie lądowały na mojej głowie.
Po piętnastu minutach wybrała to :

Weszłam pod prysznic i przebrałam się. Drew wysuszyła mi włosy i podkręciła ich końce. Nałożyła mi lekki makijaż i spryskała perfumami. Całość wyglądała naprawdę dobrze.
Nagle usłyszałyśmy pukanie do drzwi. Podbiegłam do nich i uchyliłam lekko. Oczywiście stał za nimi Liam. Bez powitania pochylił się i złożył przeciągły pocałunek na moich wargach.
Do naszych uszu dobiegło wymowne odchrząknięcie mojej współlokatorki.
- Hej Drew. – uśmiechnął się zmieszany chłopak.
- Oj dobra, już. Lećcie, bo spóźnicie się na seans. – zaśmiała się i niemal wypchnęła nas za drzwi.

Jechaliśmy rozmawiając o wywiadzie chłopaków. Kiedy wysiedliśmy z samochodu, trzymając się za ręce ruszyliśmy w kierunku kas. Zakupiliśmy bilety, popcorn i colę. Liam uparł się, że skoro on mnie zaprosił, to on będzie płacił. Nie było to dla mnie komfortowe, ale jest strasznie uparty. Nie zmienił się pod tym względem. Zawsze stawiał na swoim. Zajęliśmy miejsca w ostatnim rzędzie.
- Tak właściwie to co to za film? – zapytałam.
- Jakiś horror. – wyjaśnił czytając ulotkę.
Skinęłam głową , nie dając po sobie poznać, że strasznie boję się horrorów.
- Nie bój się. Jestem przy tobie. – chłopak objął mnie i pocałował w policzek.
Koło mnie przeszła jakaś para. Trzymali się za ręce i rozglądali się za swoimi miejscami. Kiedy odwrócili się w naszą stronę uśmiechnęłam się szeroko.
- Mo? Co ty tu robisz? – spytała dziewczyna.
- Hej, Amy! - pisnęłam

_________________________________________________________________________________

heeej! nie było 10 komentarzy, ale i tak pojawia się kolejny rozdział. :) Mam nadzieję, że Wam się spodobał. Co sądzicie o Drew? Pamiętacie Amy? Jeśli nie to poczytajcie bohaterów. :)
Jeśli przeczytałaś/eś - skomentuj. xx.

Rozdział 10.

Usiadłam na łóżku patrząc na Drew i oczekując jakichkolwiek wyjaśnień. Dziewczyna siedziała z głową spuszczoną w dół, bawiąc się przy tym palcami.
- To nie taki proste jak się wydaje, Mo. – powiedziała przygryzając wargę.
- Co do cholery nie jest proste?! – wrzasnęłam – Chyba należą mi się jakieś wyjaśnienia!
- Po prostu boję się twojej reakcji. – mruknęła ze łzami w oczach.
- Jak to się boisz?! Najpierw widzę cię z jakimś facetem, który kilka dni wcześniej wypytywał mnie o Liama, a ty teraz mówisz mi, że się boisz?! – krzyczałam bez opamiętania.
- Przepraszam. To naprawdę nie tak jak wygląda. – odpowiedziała pozwalając swoim łzą słynąć po rozgrzanych policzkach.
- Wiesz, że zawsze możesz na mnie polegać. Powiedz mi o co chodzi Drew. – rzuciłam pocierając jej plecy.
- Ja… ja potrzebowałam pieniędzy. – szepnęła dosłyszalnie – Więc informowałam tego reportera o waszych spotkaniach. – dodała.
- Po co były ci te pieniądze ? – zapytałam chcąc dowiedzieć się więcej.
- Na narkotyki. – mruknęła.
- Co?! Czy ty do cholery oszalałaś?! – wrzasnęłam zdenerwowana. – Dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś uzależniona ?! Nie ufasz mi ?
- Nie jestem uzależniona… wzięłam kilka razy. To nic wielkiego. – odparła spokojnie.
- Kilka razy ? Słyszysz co ty mówisz ? To nie może tak zostać… musisz iść na leczenie. – zażądałam
- Nie pójdę na żadne leczenie, bo nie ma takiej potrzeby. – rzuciła przygryzając wargę.
- Pójdziesz, albo zostaniesz z tym wszystkim sama.
Dziewczyna zastanawiała się przez chwile. Siedziała bijąc się z myślami i uraniając kolejne łzy.
- Dobra pójdę. – mruknęła wycierając mokry od łez policzek.
- Obiecaj mi to. – rozkazałam obejmując ją ramieniem.
- Obiecuję. A co ze studiami ? – zapytała zamyślona.
- Przerwiesz je i wrócisz za rok. – zaproponowałam.
- Przecież wiesz, że nie mogę. To jest dla mnie naprawdę ważne.
- Ważniejsze są dla ciebie studia niż zdrowie ?
- Nie. – rzekła przytulając mnie. – Dziękuję… za wszystko. 

***

*perspektywa Liama*

Siedzieliśmy z chłopakami oglądając mecz, ale nie bardzo się na nim skupiałem, bo myślami nadal byłem z Mo. Kocham ją, tak cholernie ją kocham. Tylko jak powiedzieć to chłopakom? Oni nadal myślą, że to zwykła przyjaciółka z dzieciństwa, ale to od dawna jest ktoś więcej.
- Jutro mamy wywiad, prawda Liam? – zapytał Lou.
- Um… taa. - odparłem bez entuzjazmu.
- Co się z tobą dzieje?
- Wszystko w porządku. Po prostu się zamyśliłem. – oznajmiłem, przeczesując włosy palcami.
Naszą rozmowę przerwał dźwięk dzwonka mojego telefonu. Wyciągnąłem go z kieszeni moich spodni i odebrałem połączenie.
- Halo?
- Liam? – usłyszałem po drugiej stronie szloch.
Momentalnie spojrzałem na wyświetlacz i zbladłem kiedy zorientowałem się kto dzwoni.
- Mo, co się dzieje? – zapytałem zmartwiony.
- Mógłbyś do mnie przyjechać? Proszę.
- Jasne, tylko powiedz co się stało.
- To nie rozmowa na telefon. Czekam. – powiedziała i rozłączyła się.
Szybko zerwałem się z kanapy i skierowałem się w stronę drzwi. Zakładałem kurtkę gdy ujrzałem Nialla opartego o framugę drzwi.
- Gdzie idziesz? – zapytał beznamiętnie.
- Jadę do Mo.
- Po co? – jego wyraz twarzy wyrażał zdezorientowanie.
- Później wam wszystko wyjaśnię. – oznajmiłem po czym nie czekając na jego odpowiedz, wyszedłem z domu trzaskając drzwiami. Odpaliłem silnik samochodu, ruszając w kierunku akademika Mo.

***

*perspektywa Mo*

Leżałam skulona na moim łóżku. To wszystko totalnie mnie przerastało. Jak mogłam tego nie zauważyć? Wiedziałam, że dużo czasu spędzała poza naszym pokojem, ale zawsze tłumaczyła, że jedzie do rodziców albo na imprezę. Poświęcałam jej za mało czasu. To wszystko moja wina, gdybym starała się być z nią częściej nie doszło by do tego. Nie powinnaś się obwiniać, to nie twoja wina. Mówiły głosy w mojej głowie. Drzwi otworzyły się gwałtownie. Liam nie kłopotał się z pukaniem. Chłopak spojrzał na mnie zmartwiony. Podszedł do mnie i usiadł na skraju łóżka splatając nasze palce.
- Powiedz mi co się stało. – powiedział zaniepokojonym głosem, ocierając mój mokry od łez policzek.
- To wszystko przeze mnie… - wyszlochałam.
- Cii… Nic nie jest przez ciebie. Opowiedz mi co się stało.
- Bo… bo Drew… - zaczęłam. – Ona ćpie…- dodałam.
- Co?!
- To moja wina, gdybym poświęcała jej więcej czasu to by do tego nie doszło. – wyrzuciłam z siebie.
- Nie powinnaś się obwiniać, kochanie. – powiedział całując mnie w czoło.
- Proszę, zostań ze mną.
- Dobrze, zostanę. – odparł, składając na mojej dłoni delikatny pocałunek.
Liam położył się obok mnie obejmując mnie w talii. Wtuliłam się w jego tors, zapach jego perfum wypełnił moje nozdrza tym samym otulając moje zmysły. Uniosłam głowę spoglądając w brązowe  tęczówki chłopaka.
- Pocałuj mnie, Liam.
Pochylił się i wpił się w moje ustna. Nasz z początku delikatny pocałunek przerodził się w bardziej namiętny. Przygryzłam delikatnie jego dolną wargę prosząc o dostęp do środka.
Gdy nasze wargi rozłączyły się, spojrzałam na niego uśmiechając się delikatnie.
- Kocham cię, Mo.
- Też cię kocham.
_________________________________________________________________________________


Hej ! Przepraszamy, że tak długo nie było rozdziału, ale brak weny i czasu. Postaramy się dodawać rozdziały co niedziele, ale to zależy tylko od Was ! Jeśli pod rozdziałami będzie 10 komentarzy, pojawi się kolejna część. Kochamy Was ! <3